در یکی از روزهای سال 1334 در خانه‌ای قدیمی در شهر اصفهان، در منزل آقاحسین حجازی، صدای گریه‌های نوزادی طنین‌انداز شد. پدر که از چند ساعت قبل تا لحظه تولد نوزاد رو به قبله، برای سلامتی زن و فرزندش دست به دعا بود، با شنیدن صدای گریه نوزاد تازه متولد شده سر به سجده گذاشت و خدا را شکر کرد. ساعتی بعد در گوش فرزند اذان و اقامه را زمزمه کرد و او را احمد نامید. تمام سال‌های زندگی احمد پر بود از خاطرات شجاعت و پایداری که از پدر و مادرش آموخته بود.
- ۹۳/۱۲/۰۲